Stowarzyszenie Literackie Nauczycieli w Krośnie

Popędzeni wiatrem

Popędzeni wiatrem przemykaliśmy

pośród pachnących traw,

po nieutartych ścieżkach,

zaznaczając swoją obecność

czystymi stopami.

Przefruwaliśmy prawie cudem

po rozkołatanym mostku,

który skrzypiał hałaśliwie.

Zdawało się, że zaraz runie

pod naszym ciężarem

i każe utopić się w nurtach

wiosennego Sanu o wezbranej

wodzie.

Zapatrzeni

Wpatrywali się w siebie

magnetycznymi oczami

jakby chcieli pochłonąć

coś, co za chwile zniknie.

Jaśniały ich twarze

pełne szczęścia zbieranego

całymi garściami.



Nasze uczucia się ogrzewały,
jak woda postawiona
na małym ogniu.
A potem – gasły,
jak lód topniejący
na rzece.

Musieliśmy uważać,
By się nie potopić.


 Twarze wolności Jana Organa to kolejna książka poetycka autora, która ukazała się w 2017 roku w  wydawnictwie Armagraf Macieja Penara (Krosno).

 W roku 2017 w wydawnictwie Radostowa ukazała się książka Krzysztofa Grabonia Rosiczki koło fontanny Redakcja i słowo wstępne pt. Erupcja słownej walki opracowała Agnieszka Zięba-Dąbrąwska.


Wybrane wiersze:

Wybrane wiersze:


Kombinatorzy skaczą
jak skrzydlaci Hermesi –
patrzą podnieceni
i wlepiają oczy
w człowieka
który z godnością i bez pospiechu
wchodzi w długim płaszczu
w kapeluszu z parasolem w  ręku
wyzuty z małostkowości
myśliciel szukający wartości
które są same w sobie



Krosno nad ranem
jest nie moje.
Wtedy biegnę do miejsc
nad rzeką i patrzę
na kręgi wodne,
roztaczające się
aż po brzegi.

Gdzie uciekają, gdy
wystąpią poza koryto
rzeczne,
czy nasiąkają ziemią,
czy łzami
się toczą.

 Kolejna książka Krystyny  Kulman to proza o tytule 41 opowiadań bez ognia.  Wydana została  w wydawnictwie Armagraf Macieja Penara. Okładkę zdobi obraz Fridy Kahlo Ranny jeleń . Pozycja ukazała się w 2015 roku.

Fragment opowiadania Za nic:
Lazurowa woda oświetlona była promieniami   słońca, gdy Marta wyjrzała przez okno swojego pokoju. Dzień obudził się piękny i spokój ducha zapanował w dziewczynie, która przyjechała na tygodniowy wypoczynek. [….] Leżała na złocistym pisaku, a głowę okryła słomkowym kapeluszem i zanurzyła się w chwili o której tak bardzo marzyła. […] Marta zrozumiała, że zawiść babska nie zna granic, że ich podłość prowadzi do najbardziej ohydnych czynów, a najbardziej cierpi człowiek niewinny. […]  Jedynie przyroda pozostaje niezmiennie piękna,  tajemnicza,  dając nadzieję takim rozbitkom jak Marta.